Stilletjes zat hij deze zondagochtend aan de grote gesponsorde tafel. In afwachting van het WKC-bestuur. Nerveus, had slecht geslapen. De eerste speeldag van het nieuwe seizoen. De bestuursleden kwamen een voor een binnen, hij keek ze niet aan, durfde niet; hoe moest hij het vertellen?
Hij, de grote winnaar van het afgelopen seizoen. Een jongensdroom die uitkwam. Jarenlang had hij er voor getraind, liet alles er voor staan, geen drank, gezond eten, niet uitgaan. Hij ging er zelfs voor naar een paars witte amateur topclub in de regio om de kunstjes af te kijken. En vorig seizoen lukte het eindelijk….
Te midden van zijn vrienden (slechts 1) mocht hij de wisselbeker, de zeer fraaie wisselbeker in ontvangst nemen. Hij liet die middag en die avond de beker niet meer los, niemand mocht de beker aanraken, alleen maar naar kijken. Kijken naar de lijst met grote winnaars, hij stond daarbij. Als laatste winnaar. Trots was hij, heel erg trots. Hij bleef die avond als laatste zitten, iedereen was weg, nu kon hij ook gaan. Een tas om de beker mee te nemen sloeg hij af. Welnee, ik neem die beker op mijn fiets zo wel mee. Trots als een pauw fietste hij naar huis, de wisselbeker op zijn stuur. Hij nam dit keer niet de kortste weg naar het Lage Huis. Welnee, hij pakte alle straten mee in Beesd.
Thuisgekomen bracht hij de beker eerst op de slaapkamer, in eerste instantie naast zijn bed. Maar even later kreeg hij een beter idee; zijn vrouw moest naar het logeerbed en de beker mocht naast hem liggen die nacht.
De volgende dag werd hij als een gelukkig man wakker, de beker lag nog steeds naast hem. Een mooie dag brak aan, lekker op vakantie naar de Dordogne. De caravan stond al klaar, ingepakt en wel. En ja hoor, ook de beker mocht mee op vakantie. Hij wilde er iedere dag naar kijken. Niet alleen naar kijken, ook nam hij de beker mee naar het zwembad en ’s avonds mee naar de kantine. Iedereen mocht het weten, iedereen moest het zien. En elke avond vierde hij feest. Tot die ene avond. Het was weer gezellig in de kantine van de camping, de beker kreeg zoals iedere avond een vaste plek op de bar. En alle campingbezoekers mochten die avond in ruil voor een biertje een keer op de foto. Het was die dag zwarte zaterdag en wel heel erg druk op de camping geworden. Die 32e foto had hij niet meer moeten doen.
De volgende morgen werd hij wakker, verschrikt keek hij om zich heen, daar lag zijn vrouw maar waar was de beker? Een zoekactie werd die dag op touw gezet, helaas zonder resultaat. De beker was verdwenen en kwam niet meer boven water.
En nu zat hij daar, in de kantine van de VVB. Op deze eerste speeldag. Hij kon geen woord uitbrengen, wilde het vertellen maar kon het niet. Op weg naar de kleedkamer gaf hij een gefrommeld briefje aan de voorzitter. “Beker kwijtgeraakt in Frankrijk, sorry, weet er niets meer van”
